Мо ду рафиқ бо ҳам мулоқот кардем. Мулоқоти мо ин дафъа хеле самимӣ буд.

—   Салом — гуфт дӯстам,

—   Салом — гуфтам ман.

—   Бачаву кача, келин хуб ҳастанд?— пурсид ӯ.

—   Раҳмат, раҳмат, аз ҳоли шумо пурсем, бачаву келин нағзу бардам ҳастанд?— пурсидам ман.

—   Хеле хуб, саломат бошед,— изҳори миннатдорӣ намуд ӯ.

—   Саломат бошед,— гуфтам ман.

—  Марҳамат, ба хонаи ман даромада як пиёла чой мехӯрдед,— таклиф намуд ӯ.

—  Марҳамат, ба хонаи мо, як-ду пиёла чой хӯрем,— таклиф намудам ман.

—   Биёед, охир чаро намеоед?—гилаомезона гуфт ӯ.

—   О, шумо ҳам бутун намеоед-ку,— паст наомадам ман.

—   О, вақтатон шавад, як даромада монед, хуб?— гуфт ӯ бо эҳтиром.

—  Албатта, албатта, шумо ҳам ягон вақт меҳмони мо шавед.

—   Ба чашм, ба чашм. Ягон вақт меоям,— гуфтам ман.

—   Хӯш, хайр набошад… албатта биёед-а?—оҳанги рафтан кард ӯ.

—  Хайр, хайр бародар, ман ҳам интизор,— гуфтам ман.

—    Боз мебинем,— гуфт ӯ дари хонаашро кушода истода.

—  Албатта мебинем,— гуфтам ман аз дастаки дари хонаам кашида.