Ҷавони лоғарандоми баландқад ба хузури муҳаррир даромад.

—  Мебахшед, муаллимҷон, шумо вай коғази маро

хондед?— пурсид ҷавон.

—  Ҳа, хондам?— гуфт муҳаррир,— олиҷанобу ле- кин…

—  Охир…

— Чӣ, охир?… шумо ҷавон, вале бо вуҷуди он муваффақият доред.

—  Чӣ хел муваффақият?

—  Хоксорӣ накунед, додарам, хеле хуб. Аммо аз лиҳози банду баст ва қофиябандӣ…

—  Кадом қофиябандӣ, муаллимҷон, о…

—  Ҳой, вақте ки калонҳо гап мезананд, ба миёни гапашон лагад назанед, ука.

—  Мебахшед, муаллим, о ман…

—   Шумо бисьёр сабук-да. Истеъдодатон баланду аммо… эҷодатон ҳанӯз…

—  Чӣ ҳанӯз?..

—  Намондед-дия, гап занем…

—  Мебахшед, муаллим, корам бисьёр зарур, аз вай идора талаб карда истодаанд.

—  Чӣ, талаб мекунанд? Дар он чо чоп мекунед?

—  Чӣ хел чоп? Ман ариза навишта будам.

—  Чи хел ариза?

—  Ариза барои аз ин идора рафтан.

Ҳамин гапро барвақттар намегӯед-а?